Νίκος Τσιφόρος. Εμείς και οι Φράγκοι.

(Του Δημήτρη Αμπατζόγλου).

Από την εποχή του σχολείου μάθαμε να γιορτάζουμε την Ίδρυση του “Έθνους” με βάση την απελευθέρωση του από τον Οθωμανικό Ζυγό. Λογικό για μια χώρα που τιμά την ιστορία της με δυο μέτρα και δύο σταθμά. Πριν την Τουρκοκρατία υπάρχει όμως μια πιο βρώμικη περίοδος με πιο βάρβαρους κατακτητές. Αυτοί ήρθανε από την “Πολιτισμένη” Ευρώπη. Φυσικά η ιστορία γράφεται από τους νικητές ή σ’ αυτήν την περίπτωση από τους αυλικούς τους. Η Φραγκοκρατία που ξεκινά το 1204 και τυπικά τελειώνει το 1453, είναι αυτή που σακάτεψε ότι είχε απομείνει από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το γνωστό σ’ εμάς Βυζάντιο. Και λέω το ”ότι είχε απομείνει” γιατί η ίδια η άρχουσα τάξη φρόντισε να καταστρέψει τον λαό με τους υπερβολικούς της φόρους (όπως και σήμερα). Φυσικά ο λαός αδιάφορος και δειλός(καλή ώρα ) δεν αντέδρασε καθώς στο μεγάλο του ποσοστό είχε μετατραπεί σε έναν όχλο ζητιάνων (σήμερα τους λέμε δικαιούχους επιδομάτων). Εκεί έρχεται ο μάστορας της Ιστορίας ο μπάρμπα Νίκος να μας δώσει με την σατυρική του πένα αυτό που όλοι μέχρι σήμερα κάνουν πως δεν το βλέπουν. Την κυκλική ροή των ιστορικών γεγονότων.

Το Βιβλίο μας ξεκινά με την είσοδο των Λατίνων στην Κωνσταντινούπολη κατά την Δ’ Σταυροφορία. Τα πρώτα κεφάλαια αναφέρονται φυσικά στην παρακμή του Βυζαντίου και την αδυναμία των αυτοκρατόρων να διατηρήσουν την παλαιότερη κρατική δομή. Εξηγεί την φθορά που προκαλεί η εκάστοτε άρχουσα τάξη που στην προσπάθεια της να εξασφαλίσει ατομικό κέρδος διαλύει ακόμα και την έννοια του έθνους. Αν το αντιπαραβάλουμε με το σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε πως αν ψάχνουμε για προδότες σε δύο σημεία μπορούμε να τους βρούμε. Στους επιχειρηματικούς συλλόγους και στις γραμματείες των υπουργείων. Το παράδοξο είναι ότι η κεντρική εξουσία όπως την περιγράφει ο συγγραφέας δείχνει περισσότερη συμπόνια προς τον λαό από τους τοπικούς άρχοντες. Αλλά αυτό ποτέ δεν είναι αρκετό ώστε να κρατήσει τον κοινωνικό ιστό. Ένα ακόμα δεδομένο που μας δίνεται είναι πως οι νέοι ηγεμόνες αρχίζουν να συμπεριφέρονται όπως οι προκάτοχοι τους. Όσοι μιλάνε για “επενδύσεις” με ξένα κεφάλαια (η νέα μορφή κατάκτησης) ας το έχουν στο μυαλό τους. Ο λαός κάποια στιγμή αντιδρά και σε κάποιες περιπτώσεις παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Όλα αυτά περιγράφονται με έναν εύθυμο τρόπο που δίνει την αίσθηση ότι ο καυγάς του καφενείου και οι ένδοξες μάχες δεν διαφέρουν τόσο όσο νομίζουμε. Η συρραφή βιογραφιών είναι μέσα στο κείμενο μια ηθικοπλαστική μελέτη που αξίζει την προσοχή μας.

Το “Εμείς και οι Φράγκοι” είναι ένα ευχάριστο ταξίδι την Λατινοκρατία. Μπορείτε να το διαβάσετε για να έχετε κάποιες ώρες γέλιου και διασκέδασης. Αν το προσεγγίσετε ιστορικά τότε θα είναι το σκαλοπάτι για να διεξάγετε μια έρευνα που πολλοί ιστορικοί δεν θα κατάφερναν να σας δώσουν. Όταν το διάβασα βρήκα πηγές που ουσιαστικά μου έδωσαν τον σημερινό τρόπο σκέψης μου. Ο Σκοπός του συγγραφέα είναι να κάνει την ιστορική επιστήμη βατή στον όχι και τόσο εκλεπτυσμένο αναγνώστη. Είναι το εφαλτήριο για μια ουσιαστική, ζωντανή παιδεία, που σε κανένα σχολείο δεν μπορείτε να βρείτε.

Το βιβλίο όπως κάθε βιβλίο του συγκεκριμένου συγγραφέα υπάρχει μόνο στις σοβαρές δανειστικές βιβλιοθήκες. Αν θέλετε να το αγοράσετε (αξίζει τα λεφτά του) μπορείτε να ξεκινήσετε μια έρευνα από εδώ

ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

ΤΕΤΡΑΔΙΟ